Pierwszy dzień z życia diabetyka

     Wracając do mojej wizyty - Po zmierzeniu cukru lekarz zmieszał się i stwierdził, że glukometr jest zepsuty. W ramach kontroli polecił mojemu tacie, który ze mną był na tej wizycie, pojechać do szpitala, aby szczegółowo zmierzono mi poziom cukru.
     W drodze do szpitala tata próbował mnie zagadywać (zapewne wiedział już co mi dolega), jednak ja wyczerpana, spragniona kolejnej ilości picia nie myślałam o niczym.
Potem akcja dzieje się szybko - pomiar cukru z badania krwi (dokładniejszy wynik), zabranie mnie na oddział, przyjazd mamy, położenie mnie na sali szpitalnej nr 6, podłączenie kroplówki. Działo się to tak szybko, że nie wiem czy czegoś nie pominęłam.
     Leżę na łóżku w osobnej sali, sama, bo rodzice poszli na rozmowę z lekarzem i myślę o tym, że coś się zmieni, nadchodzi nowy etap mojego życia. Trochę przerażona, niepewna słucham pielęgniarki, która mówi, że poziom cukru obniża się, a urządzenie podłączone do mnie to duża pompa insulinowa podająca mi lek, z którym muszę się zaznajomić.
     Pamiętam również, jak razem z pielęgniarką do pokoju weszła mała dziewczynka ;) Patrzyła jak mierzono mi cukier i bardzo ciekawa zerkała na ekran. Widząc tak wysoki poziom powiedziała, żebym się nie przejmowała, bo on spadnie i poczuję się lepiej. Dała mi radę (moja pierwsza rada na temat cukrzycy), żebym nie nakłuwała się w kciuka, ponieważ najbardziej boli. Tej zasady trzymam się do dziś. Mała brunetka siadła na moim łóżku i powiedziała także, że jedzenie w szpitalu jest całkiem dobre i że na oddziale jest bardzo wesoło. Pomyślałam, że skoro taka mała istota radzi sobie z tą chorobą, to ja również dam radę.
     Jednak pierwsze dni choroby dały mi w kość. Czułam się zagubiona i byłam zasypywana ogromną ilością informacji, które miałam przyswoić... Na nowo zaczęłam poznawać swój organizm.